در سيستم هاي گرمايش داخلي امروزه به منظور تامين گرماي مطلوب فضا، از گاز براي گرمايش مستقيم و يا گرم كردن آب و انتقال آن به نقاط مورد نياز، استفاده مي شود. مشكلات استفاده از اين روش اتلاف انرژي، مصرف زياد گاز، سختي انتقال انرژي به دليل استفاده از لوله كشي آب و ايجاد گرماي نامتوازن است. با پيشرفت فناوري ايده استفاده از بتن هاي رسانا به منظور يخزدايي و برف زدايي رويه راه و پل مورد توجه پژوهشگران قرار گرفت. سيستم معرفي شده در اين اختراع سيستم گرمايش مبتني بر ملات رسانا مي باشد كه با استفاده از جريان برق، گرماي مورد نياز را از طريق ديوارهاي جانبي و نيز كف و تامين مي كند. به منظور حفظ ايمني و كنترل دماي محيط داخلي از يك سيستم كنترلي الكتريكي استفاده شده است. از مزاياي اين اختراع مي¬توان به ايجاد گرمايي يكنواخت، مصرف انرژي بهينه به موجب استفاده از يك سيستم كنترلي، پياده سازي آسان، هزينه اجرا ونصب معقول و در دسترس بودن مواد اوليه اشاره كرد.

به منظور ساخت ميكروبالنهاي موضوع اين اختراع از دو روش پليمريزاسيون سوسپانسيوني و ميني سوسپانسيوني استفاده مي شود. ابتدا براي تهيه فاز آلي، با توجه به درصد حجمي آن در مخلوط واكنش، مقدار مشخص مونومر، عامل شبكه اي كننده و عامل انبساطي توزين مي گردند و به مخلوط حاصله آغازگر افزوده مي شود. براي تهيۀ فاز آبي، مقدار مشخص از پايدار كنندۀ آلي به همراه يك ماده فعال سطحي توزين و در آب حل مي شوند. استفاده از مادۀ فعال سطحي در فرمولاسيون فاز آبي سبب مي شود تا به دليل كاهش كشش سطحي رسيدن به اندازه ذرات ريز بدون نياز به استفاده از انرژي مكانيكي بسيار بالا فراهم شود. ابتدا فاز آبي و سپس فاز آلي به راكتور اضافه مي شوند و سپس دور همزن تنظيم مي گردد. جهت آغاز واكنش، دماي راكتور در محدوده 90-60 درجه سانتگيراد تنظيم مي شود. پس از گذشت حدود 5 ساعت از زمان واكنش، محتويات راكتور خنك شده و محصول جداسازي مي گردد. ذرات خارج شده از راكتور ابتدا با آب شستشو شده و سپس در دماي محيط خشك مي شوند. با قرار گرفتن ذرات خشك حاصل در درون آون و افزايش دما، بر اثر تبخير پنتان موجود در داخل ذرات، ميكروبالن هاي مورد نظر با دانسيتۀ بسيار پائين حاصل مي شوند.